بررسی تأثیر آموزش مراقبت های ویژه بر استرس و کیفیت زندگی مادران کودکان فلج مغزی 12-4 سال شهر تهران

فلج مغزی شایع ترین ناتوانی حرکتی مزمن در کودکان است که می تواند تأثیر منفی بر کیفیت زندگی مادران داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی کیفیت زندگی مادران کودکان مبتلا به فلج مغزی با ناتوانی شدید حرکتی انجام شده است. در مطالعه مقطعی حاضر، 70 مادر کودک فلج مغزی 12-4 ساله مراجعه کننده به مراکز توانبخشی شهر تهران در سال 1391-1390، به روش در دسترس انتخاب شدند. کیفیت زندگی مادران با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی36-sf، میزان استرس مادران با پرسشنامه منابع و استرس و شدت فلج مغزی با سیستم طبقه بندی عملکرد حرکتی درشت مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات جمع آوری شده با شاخص های مرکزی و پراکندگی و با استفاده از آزمون آماری رگرسیون لجستیک تحلیل گردید. میانگین و انحراف معیار سن مادران مورد مطالعه به ترتیب 41/34 و 72/5 بود. میانگین نمره کیفیت زندگی مادران کودکان مبتلا به فلج مغزی 74/53 به دست آمد. تمامی ابعاد کیفیت زندگی به جز بعد روانی، عملکرد اجتماعی و محدودیت ایفای نقش به دلایل عاطفی ارتباط معناداری (05/0>p) با سطح عملکرد حرکتی درشت داشت. هم چنین، ارتباط معناداری (000/0=p) بین ابعاد سلامت جسمانی، سلامت روانی و نمره کل کیفیت زندگی با میزان استرس مادران کودکان فلج مغزی وجود داشت. نتایج فوق نشان می دهد که کیفیت زندگی مادران در حد متوسط قرار دارد و شدت فلج مغزی کودک تأثیر منفی بر کیفیت زندگی مادران دارد. بدین ترتیب ایجاد حمایت های اجتماعی قوی تر از سوی مراکز ارئه کننده خدمات دولتی و غیردولتی به این مادران، به منظور ارتقاء کیفیت زندگی ضروری است.